طهورا

✅ خواسته شیطان از زنی هنگام نماز

در زمان حضرت عیسی علیه السلام زنی بود باخدا و پرهیزگار.
وقت نماز که فرا می رسید هر کاری را رها می کرد و مشغول نماز می شد .
روزی مشغول پختن نان بود که وقت نماز فرا رسید.این زن دست از نان پختن کشید و مشغول نماز شد .چون به نماز ایستاد ، شیطان در وی وسوسه کرد و گفت ای زن ! تا تو از نماز فارغ شوی همه نان های تو می سوزند.

زن در دل خود جواب داد : اگر همه نان ها بسوزد بهتر است تا روز قیامت تنم به آتش دوزخ بسوزد و عذاب شوم .
شیطان بار دیگر وسوسه کرد که ای زن ! پسرت در تنور افتاد و بدنش سوخت . زن در دل جواب داد : اگر خداوند مقدر کرده است که من در حال نماز باشم و پسرم در آتش تنور بسوزد ، من به قضای خدا راضیم و نماز خود را رها نمی کنم و اگر خدا بخواهد او را از سوختن نجات می دهد
در این حال شوهر زن از راه رسید . زن را دید که مشغول نماز است و تنور هم روشن می باشد . در تنور نان ها را دید که پخته شده ولی نسوخته است و فرزندش در میان آتش بازی می کند و به قدرت خدا آتش در او اثر نداشت .
وقتی زن از نماز فارغ شد دست او را گرفت نزدیک تنور آورد و گفت : داخل تنور را نگاه کن

در سال های اخیر دانشمندان و پژوهشگران بیش از 30 نوع سواد مشخص و قابل تفکیک را شناسایی و معرفی نموده اند که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:

- سواد فرهنگی 

- سواد اقتصادی

- سواد اجتماعی

- سواد سیاسی 

- سواد رسانه ای

- سواد اطلاعاتی

- سواد علمی ؛ شاید سواد علمی با مفهوم رایج آن در نظام آموزشی یکی از رایج ترین اصطلاحات متداول بوده که به معنی توانایی خواندن و نوشتن می باشد.

برای سواد اطلاعاتی تعاریف مختلفی ارائه شده است که در زیر به برخی از آن ها اشاره خواهد شد:

1. سواد اطلاعاتی به آگاهی از قابلیت های محاسباتی و توانایی تشخیص مسائلی که به کمک فناوری رایانه ای قابل حل می باشد، اطلاق می گردد. به عبارت دقیق تر سواد اطلاعاتی به روش و شیوه ای گفته می شود که توسط آن امکان سازماندهی ، ذخیره سازی ، بازیابی اطلاعات به صورت مناسبی محقق می گردد.

ادامه »

کارهای نیک و بدی که از انسان سر می زند ، ممکن است با اراده و اختیار انجام شود، یا از روی تقلید از دیگران صادر شود. مثلاً ممکن است انسانی راستگو یا مهمان نواز باشد، ولی این اعمال نیک، دارای ریشه ثابت در نفس و جان او نباشد، بلکه به صورت تقلیدی از دیگری از او صادر شود. بدین معنی که شخص راستگو بوده، این انسان هم تحت تأثیر او واقع شده، و به تقلید از او، سخنی را به صدق و راستی بر زبان آورده است. یا مثلاً رفیق یا برادرش مهمان نوازی و گشاده دستی نشان داده اند و به دیگری احسان کرده اند، و این انسان هم بر اساس تأثیرپذیری و تقلید از آن ها، دست به احسان و انفاق گشوده است.

 پس اگر چه این شخص اعمال نیک انجام داده، و اگرچه می توان و باید به اعمال نیک او اذعان داشت، ولی صدور این اعمال نیک، ریشه از نفس او نداشته، بلکه از روی تأثیر و تأثر و تقلید و پیروی از دیگران بوده است. معلم و فیلسوف اخلاق، پیرامون این گونه اعمال و افعالی که از انسانی به صورت تقلید از دیگران صادر می شود، بحث نمی کند.

 بلکه فیلسوف و معلم اخلاق از آن دسته اعمال و افعالی سخن می گوید و بحث می کند که ریشه و سرمنشأ آن، در نفس انسان باشد. مثلاً انسان راست می گوید، بدان جهت که این راستگویی مستند به صفتی است که در نفس و روح و جان او، ریشه و سرچشمه ثابت دارد.

 با توجه به آن چه بیان شد، اکنون می توانیم به یک تعریف کلی و عمومی از «اخلاق» دست یابیم:

آن سلسله صفاتی که در نفس و روح انسان ، ثابت و ریشه دار است و منشأ صدور اعمال نیک همچون راستگویی و انفاق ، یا اعمال همچون دروغگویی و خست می شود، « اخلاق» نامیده می شود.

 منبع: محمدی گیلانی، به کوشش جعفر سعیدی، درس های اخلاق اسلامی ، ص22-23.

حافظ ابن سمّان در «الموافقه» از قیس بن حازم نقل کرده است: روزی ابوبکر صدّیق و علی بن ابی طالب دیدار کردند، و ابوبکر در صورت علی تبسّم کرد. علی گفت : چه شده که تبسّم می کنی؟ گفت: از رسول خدا (ص) شنیدم که فرمود: « لایجوز احدّ الصراط إِلّا من کتب له علیِّ الجواز ؛ هیچ کسی از صراط عبور نمی کند مگر کسی که علی برایش حق عبور بنویسد.»

 این روایت در « الریاض النضره» و « صواعق» و « إسعاف الراغبین» ذکر شده است.

 منبع: برگرفته از کتاب الغدیر علامه امینی تحقیق و ترجمه محمدحسن شفیعی شاهرودی، الغدیر، ص 1 .

2- از ابوبکر صدیق نقل شده است: من پیامبر خدا(ص) را دیدم که خیمه ای بنا کرده و بر کمانی عربی تکیه داده بود و در آن خیمه ، علی و فاطمه و حسن و حسین بودند ، و فرمود:‌ « معشر المسلمین ! أنا مسلمٌ لمن سالم أهل الخیمة، حربّ لمن حاربهم ، ولیٌ لمن والاهم ، لایحبهم إلّا سعید الجد طیب المولد ، ولا یبغضهم إلا شقیٌ الجد ردیء المولد؛ ای گروه مسلمین ! من با کسی که با اهل خیمه در صلح باشد در صلحم، و با کسی که با آنان در جنگ است در جنگ هستم، و دوستدار کسی هستم که با آن ها دوستی ورزد. و آنان را جز فرد خوشبخت حلال زاده دوست ندارد، و جز فرد بدبخت دارای ولادت پست، با آنان دشمنی نمی کند.»

این مطلب را در گذشته و حال ، بسیاری از شعرا به نظم درآورده اند که مجالی برای ذکر اشعار آن ها نیست؛ یکی از این اشعار ، شعر صاحب بن عبّاد است:

با دوستی علی شک ها برطرف می شود و نفس ها و روح ها تصفیه می شود و اصل و نسب پاک می گردد. 

پس هر جا دوستدار او را دیدی، برتری و فخر آن جاست. 

و هر گاه دشمن او را دیدی پس در اصل و نسب او نسبی عاریه گرفته شده است. 

پس برای دشمنی او عذری درست کن ، (و بگو) دیوارهای خانه پدرش کوتاه بوده است.

منبع: ترجمه دیوان صاحب بن عباد، ص 95.

و همو سروده است علی بن ابی طالب بر هر شاهد و غایبی واجب است. و هر کس با او دشمنی ورزد مادرش بدکاره بوده و بر پیاده و سواره خود را عرضه می کرده است. 

منبع : محمدحسن شفیعی شاهرودی ، همان ، ص 4-5.